नागपूर,आमचे लाडके नागपूर!

नागपूर,आमचे लाडके नागपूर!

आमच्या आयुष्याची सर्वात तरुणाईची, उमेदीची वर्षे ज्या शहरात गेली ते नागपूर! त्याविषयी खूप खूप गोष्टी आहेत,लिहीत बसलो तर एक जाडजूड पुस्तकच तयार होईल,पण आज एका खास आठवणीला उजाळा देण्यासाठी हा प्रपंच,ती म्हणजे नागपूरचे इंडियन कॉफी हाऊस!

नागपूरमध्ये त्यावेळी चार ब्रांचेस होत्या या ओरिजनल मद्रासच्या कॉफी बोर्ड ऑफ इंडियानी चालविलेल्या कॉफी हाऊसच्या : एक धंतोलीतील पंचशील चौकाच्या अलीकडील यशवन्त स्टेडियमसमोर,एक धरमपेठेत लक्ष्मीभुवन, सरोज टॉकीजसमोरील वेस्ट हायकोर्ट रोडवर,मुख्य शाखा
 सदरमध्ये लिबर्टी टॉकीज शेजारी,आणि चवथी म्हणजे आमच्या गव्हर्नमेंट मेडिकल कॉलेजातील,आमच्या रोजच्या जीवनाचं अविभाज्य अंग असलेलं!

या कॉफी हाऊसला एक ऑरा आणि अरोमा अशा दोन्ही गोष्टी होत्या.आत शिरल्याबरोबर एक टिपिकल फिल्टर कॉफीचा घमघमाट(अरोमा) आणि एका वेगळ्याच साऊथ इंडियन संस्कृतीचं वातावरण(ऑरा)
पॉलिश केलेलं लाकडी फर्निचर,पांढरे स्वच्छ कडक इस्त्रीचे कपडे आणि त्यावर तुर्रेबाज फेटा घातलेले मितभाषी वेटर्स,आणि काउंटरवर बसलेला सो कॉल्ड मालक मात्र साध्या वेशात! मेनुकार्ड मागायची कधी जरूरच भासली नाही कारण आमचा मेनू फिक्स असायचा: घाई असली तर वडा उपमा किंवा इडली सांबार,वेळ असला तर दोसा- उत्तपा किंवा कटलेट! इथले कटलेट खूप छान असायचे आणि एक वेगळीच गोडसर चव असायची,बहुधा बिटरूट चा वापर करीत असावेत.त्यावर जे सॉस मिळायचे ते सुद्धा काचेच्या बाटल्यात नसून लाल रंगाच्या पांढरे झाकण असलेल्या पिचकारीसारख्या प्लास्टिकच्या बाटलीत असायचे,चवही टोमॅटो सॉसपेक्षा वेगळीच असायची, पण आवडायची मात्र नक्की!

इथली सर्वात घाईची वेळ म्हणजे सकाळी सात ते आठ! सर्व हाऊस ऑफिसर्स वार्ड किंवा ओटीच्या आधी घाईघाईनं नाश्ता करून पुढे जायचे,कुणाला बोलायला वेळ नसायचा.आठ ते दहा म्हणजे सकाळच्या लेक्चर्सला चाट मारलेली अंडर ग्रॅज्युअटची पोरं, आणि दहा ते साडेअकरा म्हणजे राउंड झाल्यावर बॉस सोबत आलेलं पूर्ण युनिट! तो सीन पाहण्यालायक असायचा : आयताकृती टेबलाच्या छोट्या बाजूकडील एकमेव असलेल्या खुर्चीवर बॉस,त्याच्या दोन्हीकडे असलेल्या दोन बाजूस त्यांचे डावे/उजवे हात-रीडर/लेक्चरर,त्यानंतर रजिस्ट्रार,पीजी स्टुडंट्स आणि या सर्वांची नीट व्यवस्था होतेय की नाही हे बघणारा हाऊस ऑफिसर! मात्र यावेळचे सर्व बिल बॉस देणार हा मात्र अलिखित शिरस्ता होता! एनके सर,दास सर,चौबे सर,सूर सर ही दिगग्ज मंडळी आली की काय थाट असायचा म्हणून सांगू! आणि रेडियोलॉजीचे व्हील चेयरवर आलेले,पांढरी फर कॅप घातलेले रुबाबदार दिवेकर सर दिसले की आपोआपच हात जुळायचे आणि मस्तक लिन व्हायचे!
बारा ते चार हा पिरेड पुन्हा पिरेड चुकव्यांसाठी किंवा प्रेमी युगुलांसाठीचा! कुणाचा कुणाशी टाका भिडलाय हे इथे कळायचे.

या कॉफी हाऊसला उधाण यायचे ते गॅदरिंग आणि इलेक्शनच्या काळात! कॉस्मो पॅनल,फ्रेंड्स पॅनल,उभे असलेले उमेदवार,घोषणाबाजी जिंकल्यावरचा जल्लोष,या सर्वांचा साक्षीदार आहे हे कॉफी हाऊस!

खूप वर्षात गेलो नाही नागपूरला आणि मेडिकलच्या कॉफी हाऊसमध्ये,पण पुढच्या भेटीत मात्र नक्की जाणार आणि नागपूरमध्ये असलेल्या सर्व
मित्रांना भेटायला तिथेच बोलावणार हे ठरलं!!💐💐

(कॉफी हाऊस आणि दोसा,याबद्दलचे अनुभव कथन पुढच्या भागात!🙏)