आजची गम्मत सांगतो :
खूप दिवसांनी काही कारणांनी बाजारात जायचा प्रसंग आला,तहसीलदार कचेरी समोर माझा आवडता पाणीपुरीवाला दिसला, म्हंटलं चोपावी पाणीपुरी (असं चुपचाप, न सांगताच हा कार्यभाग साधावा लागतो, नाहीतर पावसाळ्याचे दिवस आहेत,काविळीची साथ सुरु आहे,कसलं ते घाण पाणी,शी, कुठे गटारीच्या काठी उभी असते ती गाडी,डॉक्टर असून समजत नाही का? वगैरे गोष्टींचा सुजाताकडून भडिमार होतो आणि वर,मी छान घरीच बनवीत जाईन आता(ही धमकी) आता काय सांगू यांना,त्या भय्याच्या कळकट हातानी दोन मडक्यातल्या पाण्यात बुचकळवून काढलेल्या पाणीपुरीची चव घरच्या चकाचक स्टेनलेस स्टीलच्या भांड्यातील पाण्याला कुठून येणार ते?)
असो, तर सांगायचा मुद्दा हा होता की पाणीपुरीसाठी मी भय्याच्या गाडीजवळ गेलो, तिथे बायकांची बरीच गर्दी होती,बऱ्याच माझ्या पेशन्टस होत्या,आशा वाटली की नंबर जरा प्रयोरिटीने लागेल म्हणून, पण कसलं काय, जरा म्हणून कुणी मागे हटायला तयार नाही,उलट नजरेत बदला घेतल्याचा आंनद (तुमच्या दवाखान्यात आम्ही नाही बसत तासनतास,नंबर लावून, आता भोगा.)
राहिलो बुवा उभा,केविलवाणा होऊन माझा नंबर यायची वाट पाहत.
तसं, पाणीपुरी मला जरी फार आवडत असली, तरी त्याबद्दल एक प्रश्न आहे माझ्या मनात की तिचा आकार एवढा मोट्ठा का असतो?हे लोक आम्हाला काय मगरीच्या कुळातले समजतात काय? मोठ्ठ तोंड उघडून कशीबशी तोंडात ढकलली आणि जबडा बंद करण्याचा प्रयत्न केला, की ती पुरी फुटून ते तिखटजाळ पाणी सरळ श्वासनलिकेत दाखल, आणि मग तो जीवघेणा ठसका! आजूबाजूच्या लोकांनी सहानुभूती दाखवावी ना,छे,त्यांच्या चेहऱ्यावर आंनद की आता हा थांबवणार आणि आपला नंबर लागणार. जाऊद्या, ती स्टेज यायचीच बाकी कारण समोरच्या बायका थांबायलाच तयार नाहीत.पाहता पाहता मला या बायकांची पाणीपुरी खायची हातोटी आणि अपार कौशल्य नजरेत भरले : एक पुरी तोंडात, एक हातात,आणि तिसरी प्लेटमध्ये!शेजारचीला देऊन भय्या आपली पुरी समोर करायच्या आत यांची प्लेट त्याच्यापुढे! ठसका न लागू देता मटामटा खाणं सुरु,व्वा! बरं, तीनचार लोक लायनीत असतांना आपला नंबर या बायका आणि तो भय्या बरोब्बर लक्षात ठेवतात,हां, आणि कुणाच्या किती पुऱ्या झाल्या आणि किती बाकी राहिल्या हा हिशोब ही चुकत नाही कधी!
पाणीपुरी खाणं झाल्यावर न चुकता भय्याकडून "पपडी" किंवा "सुक्की पुरी"खायचीच असते(ती हिशोबात नसते बरं का!)
तर काय सांगू मंडळी आज (आजही) माझा नंबर लागला नाही कारण माझा नंबर येईपर्यंत पाणी सम्पले होते.😔
जड पावलांनी मी घराकडे वळलो,आणि मग मनात प्रश्न आला, ही मगरीसारख्या जबड्यानी टपाटप पाणीपुऱ्या खाऊन माझ्या तोंडाचा घास हिरावणारी बाई काल मला क्लिनिकमध्ये रिक्वेस्ट करत होती की कॅल्शियम च्या गोळ्या जरा छोट्या नाहीका देता येणार, मोठ्या गोळ्या तोंडात जात नाहीत!
आहेका उत्तर कुणाकडे?
Hello Sir. I am Dr. Omkar Halwai, an ENT Surgeon practising in Mumbai. I used to work as Consultant and Assistant Professor in Somaiya Medical College under Dr. Dinesh Vaidya Sir. He told me about your blog yesterday and forwarded me the link. Read the first 3 articles just now.
ReplyDeleteI must say that you write very well Sir. Your sense of humour is simply brilliant and it hits home even more because it is in Marathi.
Also, there is a strong sense of sincerity and honesty which comes through in your writings.
I will definitely be following your blog from here onwards.
Me and Vaidya Sir share a liking of literature and cinema among many other things and we discuss about these very often.
Inspite of me having left Somaiya, we are still in touch. He is a more of a mentor and a friend to me. Thanks to him, I got to know about you.
I also write occasionally and my blog link is
ohalwai.blogpost.in.
(Although I write in English)
Please go through it at your leisure.
Regards,
Dr. Omkar Halwai.
Thanks dear Omkar,nice to know you liked my ideas.I will surely read your blog & will revert back.Dinesh is one of the finest souls & me proud to be friends.
Delete